Twee vrienden liepen door het woestijn. op een bepaald moment van hun wandeltocht, kregen ze een meningsverschil en een vriend sloeg de ander in het gezicht. De ander, die in het gezicht geslagen werd, had verdriet, maar zonder iets te zeggen, schreef hij in het zand:

MIJN BESTE VRIEND SLOEG ME IN HET GEZICHT.

Ze bleven verder lopen, totdat ze een Oase vonden, waar ze besloten een bad te nemen. Degene die geslagen was en verdriet had kon niet zwemmen en verdronk bijna, maar de andere vriend redde hem. Toen hij bij kwam schreef hij op een steen:

VANDAAG HEEFT MIJN BESTE VRIEND ME HET LEVEN GERED.

De vriend wie de ander geslagen en gered had vroeg hem: “Waarom heb je, nadat ik je geslagen heb in het zand geschreven, en nu op een steen geschreven?”
De andere vriend, glimlachend, antwoordde:
“Wanneer een vriend ons verdriet doet, dienen we dat in het zand te schrijven, waar de wind van vergeving het over neemt om het te wissen, en wanneer iets moois gebeurt moeten we dat op het de steen van ons hart schrijven, waar geen wind het kan wissen.”

We moeten allemaal leren in het zand te schrijven.