Omdat ik van legpuzzels houd, ging ik in puzzelvorm denken. Ik zat zo te 'puzzelen':

God heeft ons allemaal een puzzel gegeven. Noem het maar een levenspuzzel. Je weet niet of het een grote of kleine puzzel is. Of het een makkelijke of een moeilijke puzzel is. God heeft de doos, dus ook het voorbeeld. God weet dat je hem kunt maken, anders had Hij je de doos er wel bij gegeven, zonder deksel. Je mag niet halverwege stoppen, ik denk aan zelfmoord of euthanasie. Want je hebt geen doos om de stukjes in te gooi­en.

Als je kind of je vader of moeder sterft, of je vriend of vriendin, dan heb je op dat moment een moeilijk stuk in je puzzel. Ik denk aan hoge golven van de zee, of allemaal dezelfde raampjes.

Maar....de puzzel van je kind, of noem maar op, is af. Weet je dat je ook hele kleine puzzels hebt? Van zestien of twaalf stukjes? Zelfs acht en zes of vier stukjes. Ook bestaan er puzzels van twee stukjes. Ik denk bijvoorbeeld aan een miskraam, bij deze kleine puzzel. Jij hebt veel verdriet en pijn en je puzzel is heel erg moeilijk, maar.... de puzzel van je kindje is af.

Ik ben tegen abortus. En weet je waarom? Weet je dat het heel gemeen is, om een puzzel van een kind kapot te maken en dat het ook pijn kan doen? Als je het moeilijk hebt, kun je proberen te vragen of iemand jou kan of wil helpen met je puzzel. Of iemand kan denken: Misschien kan ik daar helpen puzzelen. Maar je moet zelf de puzzelstukjes erin doen. God weet dat je het kan.

Soms krijg je geen antwoord op al je vragen. Maar ik weet zeker, dat als je straks bij God komt, Hij zal zeggen: "Hier is je doos met de ontbrekende stukjes." En alle stukjes passen dan in elkaar. En als je puzzel dan af is, zie je pas hoe mooi hij is.

Als je heel graag een kindje wilt en je krijgt het niet. Weet dan dat God de doos heeft, met het voorbeeld. Misschien staat er wel een kindje op, maar hoger op de puzzel. Ik begin namelijk onderaan met puzzelen, dus je leven loopt van beneden naar boven. Dus het stukje is er wel, maar een los stukje past (nog) niet. Misschien moet je nog wel een stukje verder puzzelen. Misschien wel een heel gepuzzel. En als je op de doos zou mogen kijken, dan staat er misschien wel helemaal geen kindje op. Weet je dat dat hele mooie puzzels zijn en die andere dingen veel meer tot zijn recht laten komen?

Je bent erg depressief, en je ziet het niet meer zitten. Misschien kunnen andere mensen je helpen. Om bijvoorbeeld te zeggen, keer je stukje eens om. Je moet het stukje er zelf in leggen, want het is jouw puzzel en God weet dat je het kan.

Een voorbeeld:

Toen mijn moeder ziek was (ze had kanker), had ik het erg moeilijk. Ik heb zelf in de bejaardenverzorging gewerkt, en heb al heel wat mensen zien sterven. Maar als je eigen moeder sterft, is dat toch wel anders. Ik liep zo met mijn verdriet te puzzelen, totdat een juffrouw van school tegen me zei: "Je bent zelf ook moeder." Op dat moment keerde zij mijn puzzelstukje om, en ik legde het stukje in de puzzel en het paste. Eerst ook wel, dat kan ook bij legpuzzels, dat het past maar andersom net iets beter. Soms moet je iets wel eens van de andere kant bekijken.

Als je afscheid van gelovige mensen moet nemen, die aan het sterven zijn, zeg dan maar gewoon tot ziens. Want ik weet zeker, dat we elkaar zullen herkennen, als we straks bij Hem zijn. Het is altijd goed om goed uit elkaar te gaan; je weet nooit of je elkaar hier op aarde, nog zult ontmoeten. En als je tot ziens zegt, betekent dat gelijk tot ziens hier op aarde, of straks in de hemel. Ook als mensen onverwachts sterven, heb je toch een soort afscheid genomen, hier op aarde, maar niet voor eeuwig. Het is goed voor mensen die aan het sterven zijn, te voelen dat de mensen van wie zij houden, het aanvaarden, dat zij eerder naar de Here Jezus gaan. Dat ze "losgelaten" worden, verzacht het verdriet. En als je dan tot ziens kunt zeggen, verzacht het ook jouw pijn.

Je begint onderaan te puzzelen, dus de lucht is aan het eind van je leven. Als je pas geopereerd bent en de operatie is goed verlopen, denk je alleen nog: herstellen en dan voel ik me weer de oude. Maar dan zit alles tegen, dan krijg je dit en dan weer dat. Je denkt, houdt het dan nooit op. Dan kun je je lucht voorstellen, als stormen die nooit schijnen op te houden. Maar God weet dat je het kan, anders had Hij jou die puzzel niet gegeven.

Weet je dat een blauwe lucht ook heel moeilijk kan zijn? Je bent eenzaam, je kinderen wonen ver weg. Je wilt er wel naar toe, maar je hebt niet zoveel geld om wat vaker te gaan. Of je hebt helemaal geen kinderen, of geen familie, omdat er al veel mensen overleden zijn. Ook dan heb je een moeilijke puzzel.

Je bent als kind misbruikt, je puzzel heeft misschien wel een heel zwart stuk, of een schaduw. Misschien wel allemaal vraagtekens. Ook al leg je er later andere stukjes voor in de plaats, doordat je jaren lang misschien wel, in therapie geweest bent. Maar je puzzel blijft beschadigd. Een ander ziet het niet, alleen als je het aanwijst.

Weet je dat ik een hele goede 'Het leven is een hele puzzel'

Omdat ik van legpuzzels houd, ging ik in puzzelvorm denken. Ik zat zo te 'puzzelen':

God heeft ons allemaal een puzzel gegeven. Noem het maar een levenspuzzel. Je weet niet of het een grote of kleine puzzel is. Of het een makkelijke of een moeilijke puzzel is. God heeft de doos, dus ook het voorbeeld. God weet dat je hem kunt maken, anders had Hij je de doos er wel bij gegeven, zonder deksel. Je mag niet halverwege stoppen, ik denk aan zelfmoord of euthanasie. Want je hebt geen doos om de stukjes in te gooi­en.

Als je kind of je vader of moeder sterft, of je vriend of vriendin, dan heb je op dat moment een moeilijk stuk in je puzzel. Ik denk aan hoge golven van de zee, of allemaal dezelfde raampjes.

Maar....de puzzel van je kind, of noem maar op, is af. Weet je dat je ook hele kleine puzzels hebt? Van zestien of twaalf stukjes? Zelfs acht en zes of vier stukjes. Ook bestaan er puzzels van twee stukjes. Ik denk bijvoorbeeld aan een miskraam, bij deze kleine puzzel. Jij hebt veel verdriet en pijn en je puzzel is heel erg moeilijk, maar.... de puzzel van je kindje is af.

Ik ben tegen abortus. En weet je waarom? Weet je dat het heel gemeen is, om een puzzel van een kind kapot te maken en dat het ook pijn kan doen? Als je het moeilijk hebt, kun je proberen te vragen of iemand jou kan of wil helpen met je puzzel. Of iemand kan denken: Misschien kan ik daar helpen puzzelen. Maar je moet zelf de puzzelstukjes erin doen. God weet dat je het kan.

Soms krijg je geen antwoord op al je vragen. Maar ik weet zeker, dat als je straks bij God komt, Hij zal zeggen: "Hier is je doos met de ontbrekende stukjes." En alle stukjes passen dan in elkaar. En als je puzzel dan af is, zie je pas hoe mooi hij is.

Als je heel graag een kindje wilt en je krijgt het niet. Weet dan dat God de doos heeft, met het voorbeeld. Misschien staat er wel een kindje op, maar hoger op de puzzel. Ik begin namelijk onderaan met puzzelen, dus je leven loopt van beneden naar boven. Dus het stukje is er wel, maar een los stukje past (nog) niet. Misschien moet je nog wel een stukje verder puzzelen. Misschien wel een heel gepuzzel. En als je op de doos zou mogen kijken, dan staat er misschien wel helemaal geen kindje op. Weet je dat dat hele mooie puzzels zijn en die andere dingen veel meer tot zijn recht laten komen?

Je bent erg depressief, en je ziet het niet meer zitten. Misschien kunnen andere mensen je helpen. Om bijvoorbeeld te zeggen, keer je stukje eens om. Je moet het stukje er zelf in leggen, want het is jouw puzzel en God weet dat je het kan.

Een voorbeeld:

Toen mijn moeder ziek was (ze had kanker), had ik het erg moeilijk. Ik heb zelf in de bejaardenverzorging gewerkt, en heb al heel wat mensen zien sterven. Maar als je eigen moeder sterft, is dat toch wel anders. Ik liep zo met mijn verdriet te puzzelen, totdat een juffrouw van school tegen me zei: "Je bent zelf ook moeder." Op dat moment keerde zij mijn puzzelstukje om, en ik legde het stukje in de puzzel en het paste. Eerst ook wel, dat kan ook bij legpuzzels, dat het past maar andersom net iets beter. Soms moet je iets wel eens van de andere kant bekijken.

Als je afscheid van gelovige mensen moet nemen, die aan het sterven zijn, zeg dan maar gewoon tot ziens. Want ik weet zeker, dat we elkaar zullen herkennen, als we straks bij Hem zijn. Het is altijd goed om goed uit elkaar te gaan; je weet nooit of je elkaar hier op aarde, nog zult ontmoeten. En als je tot ziens zegt, betekent dat gelijk tot ziens hier op aarde, of straks in de hemel. Ook als mensen onverwachts sterven, heb je toch een soort afscheid genomen, hier op aarde, maar niet voor eeuwig. Het is goed voor mensen die aan het sterven zijn, te voelen dat de mensen van wie zij houden, het aanvaarden, dat zij eerder naar de Here Jezus gaan. Dat ze "losgelaten" worden, verzacht het verdriet. En als je dan tot ziens kunt zeggen, verzacht het ook jouw pijn.

Je begint onderaan te puzzelen, dus de lucht is aan het eind van je leven. Als je pas geopereerd bent en de operatie is goed verlopen, denk je alleen nog: herstellen en dan voel ik me weer de oude. Maar dan zit alles tegen, dan krijg je dit en dan weer dat. Je denkt, houdt het dan nooit op. Dan kun je je lucht voorstellen, als stormen die nooit schijnen op te houden. Maar God weet dat je het kan, anders had Hij jou die puzzel niet gegeven.

Weet je dat een blauwe lucht ook heel moeilijk kan zijn? Je bent eenzaam, je kinderen wonen ver weg. Je wilt er wel naar toe, maar je hebt niet zoveel geld om wat vaker te gaan. Of je hebt helemaal geen kinderen, of geen familie, omdat er al veel mensen overleden zijn. Ook dan heb je een moeilijke puzzel.

Je bent als kind misbruikt, je puzzel heeft misschien wel een heel zwart stuk, of een schaduw. Misschien wel allemaal vraagtekens. Ook al leg je er later andere stukjes voor in de plaats, doordat je jaren lang misschien wel, in therapie geweest bent. Maar je puzzel blijft beschadigd. Een ander ziet het niet, alleen als je het aanwijst.

Weet je dat ik een hele goede psychiater heb? 
Zijn naam is Jezus