God: Hallo

Ik: Ik breek. Ik ga kapot. Kun u de stukjes weer samenvoegen?

God; Liever niet.

Ik: Waarom niet?

God: Omdat jij geen puzzel bent.

Ik: Maar wat denkt U dan van al stukken van mijn leven die op de grond neervallen?

God: Laat ze daar maar een tijdje liggen. Er is een reden waarom ze gevallen zijn. Neem de tijd en besluit dan of je bepaalde stukjes terug wilt hebben.

Ik: U snapt het niet. Er blijft niets meer van me over. Ik breek!

God: Nee, jij bent degene die het niet snapt. Je breekt dóór. Je hebt alleen last van groeipijnen. Je schudt die stukken zelf van je af en er zijn mensen in je leven die je tegenhouden. Je breekt niet. Je wordt juist héél. Relax. Haal maar eens diep adem en laat die dingen die je niet meer nodig hebt van je afvallen. Stop ermee die stukjes vast te houden die niet meer bij je passen. Laat ze maar vallen. Laat ze maar los.

Ik: Maar als ik dat ga doen, wat blijft er dan nog van me over?

God: Alleen het allerbeste van jou.

Ik: Ik ben bang om te veranderen.

God: Dan zal ik je het nog eens zeggen: JE BENT NIET AAN HET VERANDEREN, MAAR AAN HET WORDEN!

Ik: Maar wie word ik dan?

God: Dan word je zoals ik je heb gecreëerd ! Iemand die licht uitstraalt en liefde en menslievend, vol van hoop en moed en vreugde en barmhartigheid en genade, medelijdend en medelevend. Ik heb je geschapen voor veel meer dan die kleine stukjes waartoe je besloten hebt jezelf mee op te leuken en waaraan je je met alles wat in je is en vol angst aan vastklampt. Laat die dingen van je afvallen. Ik hou van je! Verander niet! Word! Word! Word zoals Ik je heb gemaakt. Ik zal jou je daar tot in lengte van dagen aan blijven herinneren.

Ik: Daar gaat weer een stukje.

God: Yep. Laat maar gaan.

Ik: Ik ben dus niet gebroken?

God: Natuurlijk niet! Je bent aan het doorbreken, net als de dageraad. Een nieuwe dag breekt aan.